Πέρασε καιρός...

Από χθες σας σκέφτομαι. Όχι ότι δεν μου περνούσαν από το μυαλό όλο αυτό τον καιρό οι ατελείωτες ώρες που περνούσα στον υπολογιστή σκαλίζοντας τα blogs σας αλλά χθες είδα ένα μήνυμα από την thomi στην τελευταία μου ανάρτηση που μ'έκανε και χαμογέλασα,σαν να άκουσα στο τηλέφωνο μια φίλη από τα παλιά.Τι όμορφο συναίσθημα να σε θυμάται κάποιος από τα παλιά!

 Ένα απόγευμα γυρνώντας από το magic park περνούσα από το εργαστήρι της Ανθούλας. Είδα φως,δεν ήξερα τι συμβαίνει αλλά ήμουν σίγουρη ότι τα κορίτσια κάτι είχαν σκαρφιστεί.Πάρκαρα και είπα στην μικρή "πάμε να χαιρετήσουμε μια φίλη της μαμάς" περιμένοντας ότι θα γκρινιάξει γιατί ήθελε να γυρίσει σπίτι.Μόλις μπήκαμε μέσα κοίταξε γύρω της και μου είπε "μαμά εδώ να μείνουμε".Ήταν τα κορίτσια μαζεμένα και έφτιαχναν αντικείμενα από πηλό.Είδα ανθρώπους που τους έχω δει μια φορά από κοντά και άλλους που δεν τους ήξερα καν.Μίλησα με την Ανθούλα λίγο αλλά με αληθινά λόγια.Ζεστασιά,φιλοξενία,ηρεμία. Σπάνιο κλίμα για την εποχή. Φύγαμε κυριολεκτικά τραβώντας τη μικρή έξω γιατί δεν ξεκολλούσε και πείραζε τα πάντα.Πήραμε μαζί μας κι ένα κομματάκι πηλό και κλαίγαμε με μαύρο δάκρυ όταν έσπασε.Μπράβο κορίτσια.

 Περνάω μια φάση που είμαι καλά.Παρακολουθώ σεμινάρια κεραμικής και είμαι πολύ ενθουσιασμένη με αυτά που έχω ανακαλύψει γύρω από αυτό το αντικείμενο.Κάθε μέρα δημιουργώ κάτι διαφορετικό,μαθαίνω τεχνικές,ακούω ιδέες...συναρπαστικό.Το παιδί επιτέλους πηγαίνει σχολείο,προσαρμόστηκε.Ευτυχώς μέχρι τώρα έχω καταφέρει να μην χρωστάω λογαριασμούς αν και το επόμενο δίμηνο μάλλον θα κάνω την αρχή.Κι όμως το σώμα μου μου δείχνει σημάδια οτι κάτι τρέχει,κάτι δεν κάνω σωστά.Ψάχνω να βρω... Αφού την παλεύω,ψάχνω τρόπους να μη αναλώνομαι,να μην επηρεάζομαι απο την μιζέρια,να δημιουργώ,να νιώθω χρήσιμη,να αλλάζω τα στραβά,να χαμογελάω,να να να...Ο φόβος πως η απογοήτευση είναι παντού τριγύρω και παραμονεύει,η πολλή προσπάθεια να αποφύγω έναν δρόμο που φαίνεται χαραγμένος για όλους μας και τα παιδιά μας έχει γίνει εμμονή.Σαν ένα κυνηγητό χωρίς τελειωμό. Έχω μια σιγουριά οτι δεν θα τελειώσει αλλά και σίγουρα  δεν θα τα παρατήσω. Απορώ πως θα μάθω σ'ένα παιδί να στηρίζεται στον εαυτό του,να ζήσει τη ζωή όπως θέλει,να διασκεδάσει...Κι όταν αντικρίσει την πραγματικότητα;Ίσως το να γίνεις ένας δυνατός άνθρωπος με μια ολότελα δική σου πραγματικότητα να είναι η λύση.Γιατί τελικά αυτή η τρέλα που ζούμε θέλει προσωπική τρέλα για να ανατραπεί.

Χρόνος για κόσμημα δεν υπάρχει.Πέρασε ένα εξάμηνο που τα υλικά μου το μόνο που κάνουν είναι να πιάνουν χώρο,που είναι σπάνιος στο σπίτι μου.Χθες τα μάζεψα όλα για να τα καταχωνιάσω σε καμμιά ντουλάπα αλλά τώρα που έριξα μια ματιά στο μπλογκάκι το ξανασκέφτομαι...


Αυτή την ώρα είναι τα εγκαίνια της έκθεσης στο Βαφοπούλειο.Ήθελα να έρθω αλλά λίγο η βροχή λίγο άρρωστη η μικρή άλλαξαν τα σχέδια.Είμαι σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά.Καλή επιτυχία!

Πολλά φιλιά,σύντομα θα σας δείξω τι σπουδαία πράγματα φτιάχνουμε στο εργαστήρι με τους σπουδαίους εκπαιδευτές που έχω μπλέξει!