Όλα στον καιρό τους..

    Για αρκετό διάστημα η καθημερινότητα δεν μου επέτρεπε ν'ασχοληθώ με συνήθειες που χρειάζονταν χρόνο, αγάπη και μεθοδικότητα όπως είναι η κατασκευή κοσμημάτων.Πίστευα πως δεν θα επανέλθω,δε θα ξανανοίξω τα κουτιά μου να χαθώ μέσα στα υλικά και τελικά να καταλήξω με κάτι χειροπιαστό που θα είναι όπως το φαντάστηκα.Είμαι άνθρωπος που εύκολα μαυρίζω,αγχώνομαι και χάνω την πίστη μου. Εδώ και λίγους μήνες αυτό άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει,στην αρχή κουτσά στραβά κλέβοντας χρόνο απο πράγματα που έπρεπε να γίνουν και τώρα άρχισαν όλα να μπαίνουν σε μια σειρά.Ο χρόνος είναι περισσότερος (ή εγώ τον χειρίζομαι καλύτερα),δεν σταματάω να φτιάχνω γιατί με καλεί το καθήκον αλλά όταν τελειώσω ή όταν κουραστώ.

    Σε όλη αυτή την "επαναφορά" βοήθησαν αρκετά και τα blogs πολλών απο εσάς γιατί είδα πως κι άλλοι την παλεύουν να βρουν χρόνο όπως εγώ, κι άλλοι τρέχουν αλλά φτάνουν και η ικανοποίηση της δημιουργίας είναι πιο νόστιμη από την απογοήτευση της παραίτησης.

    Έτσι αυτές οι χιονισμένες μέρες μέσα στο σπίτι είχαν γλυκιά γεύση.Κόλλησε το μυαλό μου και τα χέρια μου με σκουλαρίκια.Σπάνια έφτιαχνα σκουλαρίκια. Δεν τα συμπαθούσα γιατί τελείωναν γρήγορα άσε που είχα θέμα με την επανάληψη.Αν και μόδα το να φοράς ένα σκουλαρίκι εγώ ήμουν υποχρωμένη να κατασκευάσω και τα δυο...

Καλό Σαββατοκύριακο με βόλτες στα χιονισμένα βουνά τριγύρω...